Het kind heeft geen reden de oudere niet te vertrouwen, bloemen verbinden hen. Ze geniet van zijn zorgzame aandacht die een keerzijde blijkt te hebben. Zijn machtsmisbruik is verwoestend. Geslachtofferd is ze, en eenzaam haar leven. Kinderleven verdroogt in de knop, volwassen worden is voor haar versterven. Vuil voelt ze zich en verdord als een bloem uit een verdroogde bos weidebloemen.
Witter dan sneeuw wil ze worden, maar, weet ze, voor haar is dat onbereikbaar. Met vallen en opstaan leeft ze haar geruïneerde leven, afgesloten van iedereen. Dan wordt ze opnieuw geslachtofferd. Op zichzelf aangewezen gaat zij haar gang. Levend bij de dag belandt ze in het meest dramatische hoofdstuk van haar levensboek. De novelle speelt vanaf begin jaren '60 tot aan het einde van de twintigste eeuw.
"Deze novelle wil ik graag van harte aanbevelen, met name voor hen die werkzaam zijn in het pastoraat." (De Vriend van oud en jong)
